روز وصل . . .

غم مخور، ایام هجـــران رو به پایان می‏رود

این خــــــماری از سر ـما می‌گساران می‏رود

پــرده را از روی مــــاه خـویش بالا مــــی‏زند

غمزه را سر می‏دهد، غم از دل و جان می‏رود

بلبل انـــدر شــــاخـســــار گل هـویدا می‏شود

زاغ با صد شـــرمـســـاری از گلسـتان می‏رود

محفــــل از نور رخ او، نـورافــشـــان می‏شود

هـرچه غـــیر از ذکر یار، از یاد رندان می‏رود

ابرها، از نور خـــورشید رخـــش پنهان شوند

پرده از رخـســــار آن ســـرو خــرامان می‏رود

وعده‏ ی دیدار نزدیک است ‏یاران مژده باد

روز وصلـــش می‏رسد، ایام هجـــــران می‏رود

امام خمینی (ره)

راه کارهای دوری از غیبت و تهمت

با نام خداوند عالی اعلی

راه کارهای دوری از غیبت و تهمت

این کتاب با نامه امام خمینی رحمة الله علیه درباره غیبت و تهمت آغاز شده است.

در این نامه می خوانیم:

« دخترم! نگاهی کوتاه به آنچه درباره غیبت و آزار مؤمنین و عیب جویی و کشف سر آنان و تهمت آنان وارد شده، دل هایی را که مهر شیطان بر آن ها نخورده می لرزاند و زندگی را بر انسان تلخ می کند.

اینک برای علاقه ای که به تو و احمد دارم توصیه می کنم که از آفات شیطانی خصوصا آفت های بسیار زبان خود داری کنید و همت به نگهداری آن کنید. البته در آغاز قدری مشکل است، لیکن با عزم و اراده و تفکر در پیامدهای آن آسان می شود ، از تعبیر بسیار سرزنش کننده قرآن کریم عبرت بگیر که می فرماید:

(ولا یغتب بعضکم بعضا أیحب أحدکم أن یاکل لحم أخیه میتا)

در موعظه های حضرت سید الموحدین علیه السلام به نوف بکالی فرمودند:

(اجتنب الغیبه فانها ادام کلاب النار...)

از غیبت دوری کن که خورش سگ های جهنم است.

و از رسول خدا هم نقل شده که فرمود:

(ویحک و هل یکب الناس علی مناخرهم فی النار إلا حصائد السنتهم)

آیا مردم را چیزی جز چیده های زبان شان به جهنم در می افکند؟»

«راهکارهای نجات»، «شناخت موضوع»، «مواردی که غیبت جایز است»، «شکل های غیبت»، «شنیدن غیبت»، «کفاره غیبت»، «پرسش ها» و «تهمت و بهتان»

عناوین این کتاب را تشکیل می دهد.

قدری تفکر کن . . .

با نام خداوند عالی اعلی

گزیده ای از حدیث اول جهاد با نفس

برگرفته از کتاب ارزشمند شرح چهل حدیث حضرت امام (رحمة الله علیه)

اى عزیز، در علوم عالیه ثابت شده است ¹ که مراتب اشتداد غیر متناهى است .

هر چه تـو تـصـور کـنـى و تـمام عقول تصور کنند شدت عذاب را، از آن شدیدتر هم ممکن است .

اگر برهان حکما را ندیدى یا کشف اهل ریاضت را باور ندارى ، تو که بحمدالله مؤ منى ، انبیاء، صلوات الله علیهم ، را صادق مى دانى ، تو که اخبار وارده در کتب معتبره ما را، که همه علماى امامیه قبول دارند، درست مى دانى ،

تو که ادعیه و مناجات وارده از ائمه معصومین ، سـلام الله عـلیـهـم ، را صحیح مى دانى ، تو که مولاى متقیان ، امیرالمؤ منین ، سلام الله علیه ، را دیدى ، تو که مناجات سیدالساجدین ، علیه السلام ، را در دعاى ابوحمزه دیدى ، قـدرى تـاءمـل کـن در مـضـمـون آنـهـا، قـدرى تفکر نما در فقرات آنها.

لازم نیست یک دعاى طولانى را یک دفعه با عجله و شتاب بخوانى و تفکر در معانیش نکنى ،

بنده و شما حال سید سجاد، علیه السلام ، را نـداریـم کـه آن دعاى مفـصل را با حال بخوانـیم ، شبى یک ربع آن را، یک ثلث آن را، با حال بـخوان و تفکر کن در فقراتـش شاید صـاحب حال شـوى .

از هـمه گـذشته ، قدرى تفکر در قرآن کن ببین چه عذابى را وعده کرده که اهـل جهـنم از مـالک مـى خواهند که آنها را بکشد، هیهات ! که مرگ در کار نیست .

شرط سومی ندارد احوال من . . .

تسمعون کلامی وتردون سلامی 

چه کنیم تابتوانیم مصداق  " تسمعون کلامی وتردون سلامی " واقع شویم یعنی حضور امام را حقیقتا درک نماییم ؟

عده ای به خراسان جهت ملاقات با امام رضا (علیه السلام) آمدند امام از پذیرش آنها خودداری کرد ، آنها به خادم سفارش کردند که به امام بفرمایید که ما ازشیعیان پدرت امام علی (علیه السلام) هستیم .

امام درجواب آنها فرمودند: 

به آنها بگویید شیعیان پدرم سلمان وابوذر بودند کسانی که کوچکترین مخالفت رابادستورات الهی نکردند اماشما در واجبات کوتاهی می کنید خیلی ازکارها ی شما درمخالفت بااسلام است وحقوق برادران رارعایت نمی کنید باید درعمل ثابت کنید آنها ازکردارخود توبه کردند.

بعدامام آنها رابه حضور پذیرفتند به آنها درود فرستاد و هدایایی به آنها دادند

«هرکس ایمان بیاورد وتوبه کند وعمل صالح انجام دهد آنهاکسانی هستند که خداوند گناهان وبدیهای آنها راتبدیل به خوبی می کند» .

عبودیت بندگی واخلاص ( انجام واجبات وترک کردن محرمات ) حقیقت ونورانیت امامت رادردل وجان انسان آبیاری میکند وتوبه وعمل صالح انسان رابه محضرخدا واولیا ء می رساند... ان شاء الله .

_____________________________

منابع جهت مطالعه:

1 ـ‌ کتاب  شرح چهل حدیث  حضرت امام خمینی (ره) حدیث 33 .

۲ـ کتاب جهاد بانفس ازآیت الله مظاهری .

۳ـ رواق نور حاج آقای قرائتی .

کتمان و عفت در عشق ...

بنام خدا

کتمان و عفت در عشق  :
شیخ الرئیس و خواجه‌ی طوسی در نمط نهم (مقامات العارفین) یکی از شرایط رسیدن به کمال را عشق عفیف دانسته‌اند ـ یعنی عفت را در مسئله عشق و ترقی به کمالات دخیل دانسته‌اند . 1

در روایات اسلامی نیز به این مسئله اشاره شده است که عرفا به اقتباس از روایات این مباحث را طرح نموده‌اند:

« من عشق فعفّ ثم مات مات شهیداً» ..

و « من عشق و کتم و عفّ فمات و هو شهید» ..

و « من عشق و کتم و عفّ و صبر غفر اللّه له و ادخله الجنه» ..

و « ما المجاهد الشهید فی سبیل اللّه باعظم اجراً ممّن قدر فعفً » .

عفاف در عشق ورزی از مقدمات و اسباب پیشرفت و ترقی است، اگر عفاف را در این احادیث مخصوص عشق مجازی بدانیم، پله‌ای خواهد بود برای ترقی و راه‌یابی به عشق حقیقی الهی، کتمان و عفاف و صبر هر سه از شرایط عشق است و اگر این شرایط در عشق حیوانی و نفسانی رعایت شود صعود به قلّه عشق حقیقی آسان خواهد بود.

مقام شهادت که یکی از عالی‌ترین مقامات معنوی است که به عاشق عفیف و کتوم و صبور اعطاء می­شود. کتمان و پوشیده داشتتن سرّ عشق و اندوه آن نیز از توجه عرفا و فلاسفه بدور نبوده است.

بــاده ی عشق ..

 

در دلـــــم بــود که آدم شــــوم؛ امّـــــــا نشدم

بـى‏ خبر از همه عــالم شـــــوم؛ امّـــــا نشدم 

بـــــر درِ پیــــــرِ خــــرابـــات نهــــــــــم روى نیاز

تا بــه این طایفه محــــرم شـــوم؛ امّـــــا نشدم 

هجرت از خویش کنم، خـــــانه به محبوب دهم

تا بـــه اسمـــــاء معلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم 

از کف دوست بنوشم همه شـب باده ی عشق

رستــــه از کوثر و زمـــزم شـــوم؛ امّـــــا نشدم 

فـــــارغ از خـویشتن و والــه ی رخســـار حبیب

همچنــــان روح مجســـم شــوم؛ امّـــــا نشدم 

سر و پا گوش شوم، پاى به ســر هــوش شوم

کـــــز دَم گــرم تو مُلهَم شــوم؛ امّــــــــا نشدم 

از صفـــــــــــــا راه بیابــــــم به ســـــوى دار فنا

در وفــــا یــــــار مسلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم 

خواستم بر کنم از کعبه ی دل، هر چه بت است

تــــا بــــرِ دوست مکرّم شــــوم؛ امــــــــّا نشدم 

آرزوهـــــــا همـــه در گور شــــد اى نفس خبیث

در دلــــم بــــود کـه آدم شـــــــوم؛ امّــــا نشدم

 

امام خمینی (ره)

رنج بی حسابــــ . . .

رنجـــ بی حسابــــ

مـــــا را رهــــا کنید در این رنـــج بی حساب

بــــا قلب پــــاره پـــــاره و با ســـینه ای کباب

عــــمری گــذشت در غم هجران روی دوست

مـــــــرغم درون آتـش و مــــاهـــی بــرون آب

حــــــالی نشد نصیبـــم از این رنج و زندگی

پیری رســــــید غـــرق بــطالت پس از شـباب

از درس و بحث و مدرســـه ام حاصلی نشد

کـی می تـــوان رســید به دریا ازین ســراب

هـرچـــه فــــــراگرفتم و هـــــرچـــه ورق زدم

چـیزی نبود غیر حجـــــــابی پس از حجــاب

هان ای عزیز فصل جـــــوانی به هوش باش

در پـــیری از تو هیـــــچ نــیاید به غیر خـواب

این جــــــاهلان کـه دعوی ارشـاد می کنند

در خرقه شان به غیر "منم" تحفه ای میاب

مــا عیب ونقص خویش و کمال و جمال غیر

پنهـان نمـــوده ایم چو پیـــــری پس خــضاب

دم بــــر نیـــــار و دفـــــتر بیهـــــــوده پاره کن

تـــا کــی کلام بیهــــوده ، گفــــتار ناصــواب 

امام خمینی (ره)

حریم کبریاء . . .

حریم کبریاء

نشــنو از نـــی چـــــــون حکایت میکند

بشــــنو از دل چـــــــــــون روایت میکند

نشــنو از نی ، نـی نــــــوای بینواست

بشـــنو از دل دل حــــریـــم کبریــاست

نی چو ســــــوزد تـل خـــاکستر شود

دل چو ســـوزد خــــانـه ی دلـبر شود

نی زخـود هـــرگز نــدارد شــور و حــال

دل بـــــود مـــــــــرآت نـــــــــور لا یـــزال

نـــــی اگــر پـــــــــرورده آب و گل است

دسـت پـــروده خــــــداونـــدی دل است

نی اگر بشکست بــی قــدر و بهـاست

بشکند گـر دل خـــریـدارش خــــداست

نی به هر دست و به هر لب آشناست

دل مکان و خــــــانه خــــاص خـــداست

روح الله الموسوی الخمینی (ره)