بــاده ی عشق ..

 

در دلـــــم بــود که آدم شــــوم؛ امّـــــــا نشدم

بـى‏ خبر از همه عــالم شـــــوم؛ امّـــــا نشدم 

بـــــر درِ پیــــــرِ خــــرابـــات نهــــــــــم روى نیاز

تا بــه این طایفه محــــرم شـــوم؛ امّـــــا نشدم 

هجرت از خویش کنم، خـــــانه به محبوب دهم

تا بـــه اسمـــــاء معلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم 

از کف دوست بنوشم همه شـب باده ی عشق

رستــــه از کوثر و زمـــزم شـــوم؛ امّـــــا نشدم 

فـــــارغ از خـویشتن و والــه ی رخســـار حبیب

همچنــــان روح مجســـم شــوم؛ امّـــــا نشدم 

سر و پا گوش شوم، پاى به ســر هــوش شوم

کـــــز دَم گــرم تو مُلهَم شــوم؛ امّــــــــا نشدم 

از صفـــــــــــــا راه بیابــــــم به ســـــوى دار فنا

در وفــــا یــــــار مسلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم 

خواستم بر کنم از کعبه ی دل، هر چه بت است

تــــا بــــرِ دوست مکرّم شــــوم؛ امــــــــّا نشدم 

آرزوهـــــــا همـــه در گور شــــد اى نفس خبیث

در دلــــم بــــود کـه آدم شـــــــوم؛ امّــــا نشدم

 

امام خمینی (ره)