این دوســـتانـی که دم از جنگ می زنند ...
از تیرهـــای نخـورده چــــرا لنگ می زنند ...
همسفره هــــای خلوت آن روزهـــا ببین ...
این روزها چه ساده به هم انگ می زنند ...
هــــر فصل از وحشت رسـوا شدن هنوز ...
ما را به رنگ جماعتشــان رنگ می زنند ...
یوسف ، به بــدنـــامی خود اعتراف کن ...
کز هـر طرف به پیرهنت چنگ می زنند ...
بـازی عوض شده و همان هم قـطارها ...
از داخــل قـطار به مــا سنگ می زنند ...
بیهوده دل نبندید به این تخت روی آب ...
روزی تمــــام اسکله ها زنگ می زنند ...
بهزاد بمانی
در دلـــــم بــود که آدم شــــوم؛ امّـــــــا نشدم
بـى خبر از همه عــالم شـــــوم؛ امّـــــا نشدم
بـــــر درِ پیــــــرِ خــــرابـــات نهــــــــــم روى نیاز
تا بــه این طایفه محــــرم شـــوم؛ امّـــــا نشدم
هجرت از خویش کنم، خـــــانه به محبوب دهم
تا بـــه اسمـــــاء معلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم
از کف دوست بنوشم همه شـب باده ی عشق
رستــــه از کوثر و زمـــزم شـــوم؛ امّـــــا نشدم
فـــــارغ از خـویشتن و والــه ی رخســـار حبیب
همچنــــان روح مجســـم شــوم؛ امّـــــا نشدم
سر و پا گوش شوم، پاى به ســر هــوش شوم
کـــــز دَم گــرم تو مُلهَم شــوم؛ امّــــــــا نشدم
از صفـــــــــــــا راه بیابــــــم به ســـــوى دار فنا
در وفــــا یــــــار مسلّم شـــوم؛ امّــــــــا نشدم
خواستم بر کنم از کعبه ی دل، هر چه بت است
تــــا بــــرِ دوست مکرّم شــــوم؛ امــــــــّا نشدم
آرزوهـــــــا همـــه در گور شــــد اى نفس خبیث
در دلــــم بــــود کـه آدم شـــــــوم؛ امّــــا نشدم
امام خمینی (ره)
بر دیده ی ما ضـیاء بـده مهدی جان بر سینه ی ما صـفا بده مهدی جان
دور ســـر مــادرت بگـــردان چـــیزی آن را صــدقه به مــا بده مهدی جان
یابن الحسن
به کعبه رفتـــــم و زآنجـــــا هـــوای کوی تــوکردم
جمـــــال کعبه تمــــاشــــا به یـــاد روی تــو کردم
شِعــــار کعبه چـــو دیــــدم ســـیاه ،دســت تمـنا
دراز جــــانب شعـــر ســــــیاه مـــوی تــــــو کردم
چـــو حلقـــه در کعبــه بـــه صـــد نیـــــازگرفتــــم
دعــای حلقـه گیســـوی مشـک بـــوی تـــو کردم
نهـــاده خلـق حــــرم ســـوی کعبه روی عــــبادت
مـن از مــــیان همه روی دل بــه ســـوی تو کردم
مــــرا بـــه هیــــچ مقــــامی نبود غـــیر تـو کامی
طواف و سعی که کردم به جست وجوی تو کردم
به مـــوقف عـــرفات ایســــتاده خلق دعــــا خوان
من از دعا ، لبخود بسته ، گفت و گـــوی تو کردم
فـــــتاده اهــــل منــــی در پــــی من یوم قـــاصد
چـــو جــــامی از همه فـــرغ من آرزوی تـــو کردم
