حدیث هفتم از شرح احادیث مهدوی . . .

با نام خداوند عالی اعلی

شرح چهل حدیث از حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) 

تالیف : على اصغر رضوانى

حدیث هفتم

مشیّت خداوند و خواست اهل بیت (علیهم السلام(

قُلُوبُنا أَوْعِیَةٌ لِمَشِیَّةِ اللّهِ، فَإِذا شاءَ شِئْنا، وَاللّهُ یَقُولُ: وَما تَشاؤُونَ إِلاّ أَنْ یَشاءَ اللّهُ  1-2

دل هاى ما ظروفى براى خواست خداوند است. اگر خدا چیزى را اراده کند و بخواهد، ما نیز اراده کرده، خواهیم خواست. خداوند متعال مى فرماید: و شما نمى خواهید مگر این که خداوند بخواهد.

شرح

امام زمان (علیه السلام) در این کلام، در ردّ مقصِّره 3  و مفوّضه 4 ، خطاب به کامل بن ابراهیم مى فرماید: 

آنان دروغ مى گویند، بلکه قلوب ما ظرف هایى است از براى خواست خداوند. هر چه او بخواهد، ما مى خواهیم، و در مقابل خواست خداوند، از خود اراده و خواست مستقلى نداریم. 

در حدیثى از امام کاظم (علیه السلام) آمده است:

همانا خداوند قلوب امامان را در مسیر اراده ى خود قرار داده است; پس هر گاه خداوند متعال چیزى را بخواهد، آنان آن چیز را مى خواهند; و این سخن خداوند متعال است که مى فرماید: و شما نمى خواهید مگر این که خداوند بخواهد. 5

 

از این کلامِ امام زمان (علیه السلام) نکاتى استفاده مى شود که به چند مورد از آن ها اشاره مى کنیم:

1-قلب ها ظروف واردات خواسته هاى الهى یا شیطانى است. 

2-امامان معصوم اند; زیرا اراده ى اهل بیت(علیهم السلام)، همان اراده ى الهى است، کسى که چنین باشد، از مقام عصمت برخوردار است. 

3-اراده ى اهل بیت (علیهم السلام) بر اراده ى خداوند پیشى نمى گیرد و نیز از آن تأخیر نمى افتد. ما نیز باید نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) چنین باشیم. 

4-بدون تعلّق اراده ى خداوند به چیزى، اهل بیت (علیهم السلام)اراده ى آن چیز را ندارند. 

___________________________________

1- سوره ى تکویر، آیه ى 29 .

2-الغیبة طوسى، ص 247، ح216 ; الهدایة الکبرى، ص 359  ; کشف الغمة، ج 3، ص303 ; الخرائج و الجرائح، ج1، ص 459 ; دلائل الامامة، ص506 ; بحارالأنوار، ج 25 ، ص 337، ح16.

3- «مقصّره» کسانى هستند که براى اهل بیت، از ولایت خدا، چیزى را قائل نیستند.

 4- «مفوّضه» گروهى از مسلمانان اند که معتقدند، خداوند، بعد از خلقت عالم، اراده ى خود را به امامان واگذار کرده و آنان، به هر نحو که بخواهند، در این عالم تصرّف مى کنند.

 5-تفسیر على بن ابراهیم، ج 2، ص 409 ; بصائر الدرجات، ص 537، ح 47  ; بحارالأنوار، ج 5 ، ص 114، ح 44 .