آب شیرین و گوارا
امام رضا "علیه‌السلام"
فرموده‌اند:
الإِِمامُ الماءُ العَذبُ عَلَی الظَّماءِ 1
امام، آب شیرین در وقت تشنگی است.
آیا انسان‌ها از این آب شیرین استفادۀ کافی می‌کنند؟
آیا حقّ این نعمت ـ آن طور که باید ـ ادا می‌شود؟
آیا شُکر عملی این نعمت را به جای می‌آوریم؟
حقّ این نعمت، وقتی ادا می‌شود که تشنگان برای رفع تشنگی، از آن آب شیرین استفاده کنند، نه این که آن را رها کرده و بخواهند با هر آب تلخ و شوری رفع عطش کنند. از بهترین مصادیق آن، تشنگی در مسائل اعتقادی است.
چند درصد از شیعیان، برای رفع این عطش، سراغ امام"علیه‌السلام" و احادیث ایشان می‌روند؟
آیا برای احادیث ائمه"علیهم‌السلام" شأن مناسبی قائل هستند؟
و یا این که گفتار متکلّمان غیر مسلمان یا دانشمندانِ ضدّ شیعه را مبنای((دین شناسی)) قرار می‌دهند؟
این امر مورد ابتلاء متفکّرین و دانشمندانِ جامعه است نه مردم عادی.
و متأسّفانه آن‌ها در عمل، بهای لازم را به سخنانِ گهر‌بار اهل بیت"علیهم‌السلام" نمی‌دهند. اگر چنین است، پس شُکر نعمتِ این آب شیرین و گوارا چگونه ادا می‌شود؟
آیا امام"علیه‌السلام" در این صفت خویش، مهجور و متروک و معطّل باقی نمانده است؟!
کسی که در نهایت تشنگی وخستگی، در تابش شدید آفتاب وگرمای سوزان راه می رود، می فهمد که آب گوارا یعنی چه ویک قطره آب، در آن حال، قدر بی اندازه دارد.
این است که کسانی معنی امام را می فهمند که به تشنگی رسیده اند. آیا انسان ها از این آب شیرین استفاده کافی می کنند؟!
شکر این نعمت، وقتی ادا می شود که تشنگان برای رفع تشنگی، از آن آب شیرین استفاده کنند؛ نه این که آن را رها کرده بخواهند با هر آب تلخ وشوری رفع عطش کنند.
از بالاترین مصادیق این عطش، تشنگی در مسائل اعتقادی است. چند درصد از شیعیان، برای رفع این عطش، سراغ امام علیه السلام وسخنان ایشان می روند؟!
آیا برای احادیث ائمه علیهم السلام شأن مناسبی قائل هستند یا این که گفتار متکلّمان غیر مسلمان یا دانشمندان ضدّ شیعه را مبنای (دین شناسی) قرار می دهند؟
این امر مورد ابتلای متفکّران ودانشمندان جامعه است نه مردم عادی ومتأسفانه آن ها - چنان که باید وشاید - بهای لازم را به سخنان گهربارِ اهل بیت علیهم السلام نمی دهند.
____________________________________
1.اصول کافی /کتاب الحجّۀ /بابٌ نادِرٌ جامِعٌ فی فَضلِ الاِمامِ وصِفاتِهِ /ج1
